Ποίημα Γερασίμου Μοναχου Μικραγιαννανίτου.
Ευλογήσαντος του Ιερέως, τό Κύριε εισάκουσον, μεθ΄ ο τό Θεός Κύριος ως συνήθως καί τά εξης:
Ηχος δ΄. Ο υψωθείς εν τω Σταυρω
Παρθενομάρτυς του Σωτηρος Μαρίνα, ως παρρησίαν πρός αυτόν κεκτημένη, πάσης ανάγκης ρύου καί κακώσεως, καί παντοίων θλίψεων, καί παθων καί κινδύνων, τούς πιστως προστρέχοντας, τω αγίω ναω σου, καί εκζητουντας Μάρτυς ευλαβως, τήν σήν θερμήν προστασίαν εκάστοτε.
Θεοτοκίον
Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλειν οι ανάξιοι, ει μή γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημας ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων; τίς δέ διεφύλαξεν, εως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστωμεν Δέσποινα εκ σου· σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινων.
Ο Ν΄ καί ο κανών ου η ακροστιχίς
«Μαρίνα δίδου ημιν σήν χάριν. Γερασίμου».
Ωδή α΄. Ηχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Μαρίνα παρθένων η καλλονή, καί δόξα Μαρτύρων, καθικέτευε εκτενως, διδόναι συγχώρησιν πταισμάτων, τοις προσιουσιν θερμως τη πρεσβεία σου.
Απάσης ανάγκης καί προσβολης, ατρώτους συντήρει, τούς προσπίπτοντας ευλαβως, Μαρίνα τη θεία σου Εικόνι, καί τήν θερμήν σου αιτουντας βοήθειαν.
Ροαις καί αρδείαις ταις μυστικαις, Μαρίνα θεόφρον, ωνπερ ειληφας δωρεων, τούς ανθρακας σβέσον των παθων μου, καί τήν κατ΄ αμφω υγείαν μοι δώρησαι.
Θεοτοκίον
Ισχύν ημιν δίδου κατά παθων, Κεχαριτωμένη, Παντευλόγητε Μαριάμ, καί παυσον ψυχης μου τήν οδύνην, τόν ιατρόν των ψυχων η κυήσασα.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψιδος
Νοσημάτων παντοίων, καί πολλαπλων θλίψεων, καί επηρειων ολεθρίων, του πολεμήτορος, ημας απάλλατε, Μεγαλομάρτυς Μαρίνα, ταις πρός τόν νυμφίον σου, θερμαις δεήσεσιν.
Αθληφόρων λαμπρότης, νύμφη Χριστου πάνσεμνε, καί των ευσεβων προστασία, Μαρίνα ενδοξε, πάσης στενώσεως, καί δυσπραγίας εν βίω, ασινεις διάσωζε, τούς σέ γεραίροντας.
Δοξασθεισα αξίως, παρά Χριστου πάνσεμνε, πάσης των παθων αδοξίας, καί πάσης θλίψεως, ατρώτους φύλαττε, Παρθενομάρτυς Μαρίνα, τούς πιστως προστρέχοντας, τη αντιλήψει σου.
Θεοτοκίον
Ιλασμόν ημιν αιτει, καί των παθων ιασιν, καί των εν τω βίω κινδύνων, τήν απολύτρωσιν, Παρθένε Αχραντε, τοις προσκυνουσιν εν πίστει, τό της σης κυήσεως, μέγα μυστήριον.
Διάσωσον Παρθενομάρτυς Μαρίνα, ταις σαις πρεσβείαις, πάσης βλάβης καί νοσημάτων καί θλίψεων, τούς εκζητουντας τήν θείαν σου προστασίαν.
Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί τήν εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, καί ιασαι της ψυχης μου τό αλγος.
Α}ιτησις καί τό Κάθισμα
Ηχος β΄. Πρεσβεία θερμή
Πρεσβεία τη ση, μετά σπουδης προστρέχοντες, Μαρίνα σεμνή, λαμβάνομεν παν αιτημα· σύ γάρ παρέχεις απασι, καί ψυχων καί σωμάτων τήν ιασιν, καί διαλύεις δεινάς συστροφάς, αεί καθ΄ ημων του παναλάστορος.
Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε
Δεδεγμένη πανεύφημε, τήν των ιαμάτων θείαν ενέργειαν, μή ελλείπης βλύζειν πάντοτε, τοις σοί προσιουσιν ρωσιν }αφθονον.
Οδυνων απαλλάτονται, καί πολυειδων σεμνή περιστάσεων, οι προστρέχοντες τω οικω σου, καί τήν θείαν χάριν σου κηρύττοντες.
Υπέρ πάντων ικέτευε, τόν σόν ω Μαρίνα νυμφίον πάντοτε, πειρασμων διδόναι λύτρωσιν, τοις ειλικρινως σε μακαρίζουσι.
Θεοτοκίον
Η τόν πάντων δεσπόζοντα, τέξασα Παρθένε, σαρκί δι΄ ελεος, δεσποτείας του αλάστορος, τόν ρερυπωμένον νουν μου λύτρωσαι.
Ωδή ε΄. Φώτισον ημας.
Μάρτυς αληθής, ανεδείχθης του Παντάνακτος, εναθλήσασα Μαρίνα καρτερως· διά τουτο τη ση χάριτι προστρέχομεν.
} Ιασαι ψυχων, καί σωμάτων τά συντρίμματα, των εν πίστει προσιόντων σοι σεμνή, ως θαυμάτων δεδεγμένη χάριν αφθονον.
Νέκρωσον εχθρου, του δολίου τά βουλεύματα, α τεκταίνει ω Μαρίνα καθ΄ ημων, εν ειρήνη συντηρουσα τήν ζωήν ημων.
Θεοτοκίον
Σάρκα προσλαβών, εξ αιμάτων σου Πανάμωμε, ο τοις πασι τήν ζωήν αεί διδούς, προστασίαν σε ημων θερμήν ανέδειξε.
Ωδή στ΄. Τήν δέησιν
Ηλίου, του νοητου ταις ακτισι, λαμπομένη καλλιμάρτυς Μαρίνα, διασκεδάζεις παθων πάντα ζόφον, καί ακαθάρτων πνευμάτων επήρειαν, καί ευφροσύνης θειον φως, ανατέλλεις τοις σέ μακαρίζουσι.
Ναμάτων, των νοητων πληρουμένη, εκ πηγων του σωτηρίου Μαρίνα, βλυσον ημιν γλυκασμόν σωτηρίας, καί δροσισμόν θεϊκης αγαθότητος, ως κεκτημένη πρός Χριστόν, παρρησίαν πολλήν καλλιπάρθενε.
Χειμάζει, παθων ποικίλων χειμών με, καί καθέλκει πρός βυθόν απωλείας, αλλ΄ ως λιμένι τω θείω ναω σου, καταφυγών ω Μαρίνα κραυγάζω σοι· των επελθόντων μοι δεινων, διά τάχους εξάρπασον δέομαι.
Θεοτοκίον
Αφράστως τόν Ποιητήν των απάντων, μετά σώματος τεκουσα Παρθένε, αναλλοιώτως ατρέπτως ως οιδε, δι΄ ευσπλαγχνίαν ο μόνος Φιλάνθρωπος, διέλυσας τήν του Αδάμ, τω σω τόκω κατάραν Πανάμωμε.
Διάσωσον Παρθενομάρτυς Μαρίνα ταις σαις πρεσβείαις, πάσης βλάβης καί νοσημάτων καί θλίψεων, τούς εκζητουντας τήν θείαν σου προστασίαν.
} Αχραντε, η διά λόγου τόν Λόγον ανερμηνεύτως, επ΄ εσχάτων των ημερων τεκουσα, δυσώπησον, ως εχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αιτησις καί τό Κοντάκιον.
Ηχος β΄. Τοις των αιμάτων σου
Παρθενομάρτυς Μαρίνα θεόνυμφε, τάς ικεσίους φωνάς ημων πρόσδεξαι, καί πλήρου ημων τά αιτήματα, τη πρός Χριστου δεδομένη σοι χάριτι, πταισμάτων αιτουσα ημιν αφεσιν.
Προκείμενον
Υπομένων υπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοι.
Στίχ. Καί εστησεν επί πέτραν τούς πόδας μου καί κατηύθυνε τά διαβήματά μου.
Ευαγγέλιον κατά Ματθαιον
Ειπεν ο Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανων δέκα παρθένοις, αιτινες, λαβουσαι τάς λαμπάδας αυτων, εξηλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δέ ησαν εξ αυτων φρόνιμοι, καί αι πέντε μωραί. Αιτινες μωραί, λαβουσαι τάς λαμπάδας αυτων, ουκ ελαβον μεθ΄ εαυτων ελαιον, αι δέ φρόνιμοι ελαβον ελαιον εν τοις αγγείοις αυτων μετά των λαμπάδων αυτων. Χρονίζοντος δέ του νυμφίου, ενύσταξαν πασαι, καί εκάθευδον. Μέσης δέ νυκτός κραυγή γέγονεν· Ιδού ο νυμφίος ερχεται· εξέρχεσθε εις απάντησιν αυτου. Τότε ηγέρθησαν πασαι αι παρθέναι εκειναι, καί εκόσμησαν τάς λαμπάδας αυτων. Αι δέ μωραί ταις φρονίμοις ειπον· Δότε ημιν εκ του ελαίου υμων, οτι αι λαμπάδες υμων σβέννυνται. Απεκρίθησαν δέ αι φρόνιμοι, λέγουσαι· Μή ποτε ουκ αρκέση ημιν· πορεύεσθε δέ μαλλον πρός τούς πωλουντας, καί αγοράσατε εαυταις. Απερχομένων δέ αυτων αγοράσαι, ηλθεν ο νυμφίος· καί αι ετοιμοι εισηλθον μετ΄ αυτου εις τούς γάμους, καί εκλείσθη η θύρα. Υστερον δέ ερχονται καί αι λοιπαί παρθένοι λέγουσαι· Κύριε, Κύριε, ανοιξον ημιν. Ο δέ αποκριθείς ειπεν· Αμήν λέγω υμιν· Ουκ οιδα υμας· Γρηγορειτε ουν, οτι ουκ ο}ιδατε τήν ημέραν ουδέ τήν ωραν, εν η ο Υιός του ανθρώπου ερχεται.
Δόξα. Ταις της Αθλοφόρου...
Καί νυν. Ταις της Θεοτόκου...
Προσόμοιον
Ηχος πλ. β΄. Ολην αποθέμενοι
Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός κατά τό μέγα ελεός σου...
Νύμφη αδιάφθορος, καί θαυμαστή Αθληφόρος, ω Μαρίνα πέφηνας, του Χριστου αθλήσασα θείω }ερωτι, καί πολλης χάριτος, Μάρτυς ηξιώθης· διά τουτό σου δεόμεθα, εκ πάσης θλίψεως, καί οδυνηρων περιστάσεων, καί νόσων καί κακώσεων, αβλαβεις ημας διαφύλαττε, τούς εν ευλαβεία, προστρέχοντας τω θείω σου ναω, καί τη αγία Εικόνι σου, πάνσεμνε προσπίπτοντας.
Ο Ιερεύς: Σωσον ο Θεός τόν λαόν σου...
Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας
Ρωσιν θείαν πηγάζει, η αγία εικών σου Μαρίνα ενδοξε, η πίστει προσιόντες, υμνουμεν σου τούς αθλους, καί συμφώνως κραυγάζομεν· Ο των Πατέρων ημων, Θεός ευλογητός ει.
Ιατρεύειν μή παύση, τάς δεινάς καχεξίας καί τά νοσήματα, Μαρίνα Αθληφόρε, των πίστει προσιόντων, τω ναω σου εκάστοτε, καί εκζητούντων τήν σήν, θερμως οξειαν χάριν.
Νουν αλάστορα Μάρτυς, τη στερρα σου αθλήσει καταπεπάτηκας· αυτου ουν της κακίας, Μαρίνα Αθληφόρε, τούς βοωντας απάλλατε· Ο των Πατέρων ημων, Θεός ευλογητός ει.
Θεοτοκίον
Γηγενων τήν ουσίαν, νεκρωθεισαν απάτη του πολεμήτορος, εζώωσας Παρθένε, Χριστόν τόν ζωοδότην, απορρήτως κυήσασα, τήν των απάντων ζωή, καί λυτρωτήν του κόσμου.
Ωδή η΄. Τόν βασιλέα
Εν τω ναω σου, οι προσιόντες Μαρίνα, θαττον ρύονται εκ πάσης δυσχερείας, καί της αρωγης σου κηρύττουσι τήν χάριν.
Ρυσαι Μαρίνα, της επελθούσης ανάγκης, τούς προσπίπτοντας τη θεία σου πρεσβεία, καί παράσχου πασι, χαράν καί ευφροσύνην.
Αρρωστημάτων, καί χαλεπων συμπτωμάτων, απολύτρωσαι Μαρίνα Αθληφόρε, τούς εκδεχομένους, τήν θείαν αρωγήν σου.
Θεοτοκίον
Σύ ει Παρθένε, Χριστιανων η προστάτις· διό απαντες τη ση σπεύδομεν σκέπη, ινα λυτρωθωμεν, πολυειδων σκανδάλων.
Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον
Ιάσεων Μαρίνα, βλύζουσα τά ρειθρα, ασθενειων κατακλύζεις τόν βόρβορον, καί τήν υγείαν παρέχεις τοις σέ γεραίρουσι.
Μεγίστων χαρισμάτων, κατηξιωμένη, μεγάλων πόνων καί θλίψεων λύτρωσαι, Μεγαλομάρτυς Μαρίνα τούς ευφημουντάς σε.
Ο αγιος ναός σου, πάντας αγιάζει, τούς εν αυτω μετά πίστεως σπεύδοντας· διό Μαρίνα υμνουμεν τάς αντιλήψεις σου.
Θεοτοκίον
Υψίστου χαιρε Μητερ, Κεχαριτωμένη· χαιρε Παρθένε Αγγέλων βασίλισσα, καί των βροτων σωτηρία καί καταφύγιον.
Τό } Αξιον εστί, καί τά μεγαλυνάρια
Χαίροις των Παρθένων η καλλονή, καί Μαρτύρων δόξα, ω Μαρίνα νύμφη Χριστου· χαίροις προστασία, ημων καί θυμηδία, των καυχωμένων Μάρτυς τοις θαυμασίοις σου.
Νύμφη του Σωτηρος περικαλλής, τούτω προσελθουσα, διανοία ειλικρινει, γέγονας Μαρίνα, καί ηθλησας ανδρείως, ως τετρωμένη Μάρτυς, τούτου τω }ερωτι.
Χαίρουσα εκήρυξας τόν Χριστόν, καί ευτονωτέρα, αικισμάτων οδυνηρων, ρώμη θεοσδότω, Μαρίνα ανεδείχθης, καί του εχθρου καθειλες τά μηχανήματα.
Του πυρός υπήνεγκας τήν ορμήν, καί πυρί αΰλω, φλέγεις υλην τήν των παθων, }ενδοξε Μαρίνα, Χριστου Παρθενομάρτυς, καί πασιν αναβλύζεις, χάριν σωτήριον.
Πίστει προσιόντες τω σω ναω, }ενδοξε Μαρίνα, πάσης βλάβης του πονηρου, λυτρούμεθα θαττον, τη ση επιστασία, καί πάσης δυσχερείας λύσιν ευρίσκομεν.
Πλήρου τάς αιτήσεις των ευσεβων, καί δίδου υγείαν, τήν κατ΄ αμφω διηνεκως, καί αμαρτημάτων, τήν }αφεσιν εξαίτει, Μαρίνα Αθληφόρε, τοις σέ γεραίρουσι.
Πασαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι αγιοι πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις τό σωθηναι ημας.
Τό τρισάγιον, τά συνήθη τροπάρια, εκτενής καί απόλυσις, μεθ΄ ην ψάλλομεν τό εξης:
Ηχος β΄. Οτε εκ του ξύλου.
Μάρτυς Αθληφόρε του Χριστου, ενδοξε Μαρίνα θεόφρον, αξιοθαύμαστε, πάσης εξελου ημας, επιφορας χαλεπων, καί κινδύνων καί θλίψεων, τόν τάραχον παυσον, τοις πιστως προστρέχουσι, τη αντιλήψει σου, λύουσα παθων τάς εφόδους, καί ειρήνην πασι αιτουσα, καί πλημμελημάτων απολύτρωσιν.
Δίστιχον
Μαρίνα τήν δέησιν ταύτην προσδέχου
Ην σοι ο Γεράσιμος καί Αθανάσιος πόθω προσάγουσι.
