Α­κο­λου­θί­α της Θεί­ας Με­τα­λή­ψε­ως

Μέλ­λων φα­γειν, αν­θρω­πε, Σω­μα Δε­σπό­του,

φόβω πρό­σελ­θε, μή φλεγης, πυρ τυγ­χά­νει.

Θειον δέ πί­νων Αι­μα πρός με­του­σί­αν,

πρω­τον κα­ταλ­λά­γη­θι τοις σέ λυ­που­σιν.

Ε­πει­τα θαρ­ρων, μυ­στι­κήν βρω­σιν φά­γε.

***************

Πρό του με­τα­σχειν της φρι­κώ­δους θυ­σί­ας,

του ζω­ο­ποιου Σώ­μα­τος του Δε­σπό­του,

τω­δε πρό­σευ­ξαι τω τρόπω με­τά τρό­μου.

Ε Υ Χ Η Α΄.

Του Με­γά­λου Βα­σι­λεί­ου.

Δέ­σπο­τα Κύ­ριε Ι­η­σου Χρι­στέ, ο Θε­ός ημων, η πη­γή της ζωης καί της α­θα­να­σί­ας, ο πά­σης ο­ρατης καί α­ο­ρά­του κτί­σε­ως δη­μιουρ­γός, ο του α­νάρ­χου Πα­τρός συ­να­ΐ­διος Υιός καί συ­νά­ναρ­χος, ο δι΄ υ­περ­βο­λήν α­γα­θό­τη­τος, επ΄ ε­σχά­των των η­μερων, σάρ­κα φο­ρέ­σας, καί σταυ­ρω­θείς, καί τυ­θείς υ­πέρ των α­χα­ρί­στων καί α­γνω­μό­νων ημων, καί τω οι­κείω Σου Αι­μα­τι α­να­πλά­σας τήν φθα­ρει­σαν υ­πό της α­μαρ­τί­ας φύ­σιν ημων. Αυ­τός, α­θά­να­τε Βα­σι­λευ, πρόσ­δε­ξαι κα­μου του α­μαρ­τω­λου τήν με­τά­νοιαν, καί κλι­νον τό ους Σου ε­μοί, καί ει­σά­κου­σον των ρη­μά­των μου. Η­μαρ­τον γάρ, Κύ­ριε, η­μαρ­τον εις τόν ου­ρα­νόν καί ε­νώ­πιον Σου, καί ουκ ει­μι α­ξιος α­τε­νί­σαι εις τό υ­ψος της δό­ξης Σου, πα­ρώρ­γι­σα γάρ Σου τήν α­γα­θό­τη­τα, τάς Σάς ε­ντο­λάς πα­ρα­βάς, καί μή υ­πα­κού­σας τοις Σοις προ­στάγ­μα­σιν. Αλ­λά Σύ, Κύ­ριε, α­νε­ξί­κα­κός ων, μα­κρό­θυ­μος τε καί πο­λυέ­λε­ος, ου πα­ρε­δω­κάς με συ­να­πο­λέ­σθαι ταις α­νο­μί­αις μου, τήν ε­μήν πά­ντως α­να­μέ­νων ε­πι­στρο­φήν. Σύ γάρ ει­πας, φι­λάν­θρω­πε, διά του Προ­φή­του Σου, ο­τι ου θε­λή­σει θέ­λω τόν θά­να­τον του α­μαρ­τω­λου, ως τό ε­πι­στρέ­ψαι καί ζην αυ­τόν, ου γάρ βού­λει, Δέ­σπο­τα, τό πλά­σμα των Σων α­πο­λέ­σθαι χειρων, ου­δέ ευ­δο­κεις επ΄ α­πω­λεία αν­θρώ­πων, αλ­λά θέ­λεις πά­ντας σωθη­ναι, καί εις ε­πί­γνω­σιν α­λη­θεί­ας ελ­θειν. Διό κα­γώ, ει καί α­νά­ξιός ει­μι του ου­ρα­νου καί της γης καί αυτης της προ­σκαί­ρου ζωης, ο­λον ε­μαυ­τόν υ­πο­τά­ξας τη α­μαρ­τία, καί ταις η­δο­ναις δου­λώ­σας, καί τήν Σήν α­χρειώ­σας Ει­κό­να, αλ­λά ποι­ή­μα καί πλά­σμα Σόν γε­γο­νώς, ουκ α­πο­γι­νώ­σκω τήν ε­μαυ­του σω­τη­ρί­αν ο α­θλιος, τη δέ Ση α­με­τρήτω ευ­σπλαγ­χνία θαρ­ρή­σας προ­σέρ­χο­μαι. Δέ­ξαι ουν κα­μέ, φι­λάν­θρω­πε Χρι­στέ, ως τήν Πόρ­νην, ως τόν Λη­στήν, ως τόν Τε­λώ­νην, καί ως τόν Α­σω­τον, καί α­ρόν μου τό βα­ρύ φορ­τί­ον των α­μαρ­τιων, ο τήν α­μαρ­τί­αν αι­ρων του κό­σμου, καί τάς α­σθε­νεί­ας των αν­θρώ­πων ιώ­με­νος, ο τούς κο­πιω­ντας καί πε­φορ­τι­σμέ­νους πρός σε­αυ­τόν καλων καί α­να­παύ­ων, ο μή ελ­θών κα­λέ­σαι δι­καί­ους αλ­λά α­μαρ­τω­λούς εις με­τά­νοιαν, καί κα­θά­ρι­σόν με α­πό πα­ντός μο­λυ­σμου σαρ­κός καί πνεύ­μα­τος. Δί­δα­ξόν με ε­πι­τε­λειν α­γιω­σύ­νην εν φόβω Σου, ι­να, εν κα­θαρω τω μαρ­τυ­ρίω της συ­νει­δή­σε­ώς μου, των α­για­σμά­των Σου τήν με­ρί­δα υ­πο­δε­χό­με­νος, ε­νωθω τω α­γίω Σώ­μα­τί Σου καί Αι­μα­τι, καί ε­ξω Σε εν ε­μοί κα­τοι­κου­ντα καί μέ­νο­ντα, σύν τω Πα­τρί καί τω Α­γίω Σου Πνεύ­μα­τι. Ναί, Κύ­ριε Ι­η­σου Χρι­στέ, ο Θε­ός μου, καί μή εις κρι­μά μοι γέ­νοι­το η με­τά­λη­ψις των α­χρά­ντων καί ζω­ο­ποιων Μυ­στη­ρί­ων Σου, μη­δέ α­σθε­νής γε­νοί­μην ψυχη τε καί σώ­μα­τι, εκ του α­να­ξί­ως αυτων με­τα­λαμ­βά­νειν, αλ­λά δός μοι, μέ­χρι τε­λευ­ταί­ας μου α­να­πνοης, α­κα­τα­κρί­τως υ­πο­δέ­χε­σθαι τήν με­ρί­δα των α­για­σμά­των Σου, εις Πνευ­μα Α­γί­ου κοι­νω­νί­αν, εις ε­φό­διον ζωης αιω­νί­ου, καί εις ευ­πρόσ­δε­κτον α­πο­λο­γί­αν τήν ε­πί του φο­βε­ρου βή­μα­τός Σου, ο­πως αν κα­γώ, σύν πα­σι τοις ε­κλε­κτοις Σου, μέ­το­χος γέ­νω­μαι των α­κη­ρά­των Σου α­γαθων, ων η­τοί­μα­σας τοις α­γαπω­σί Σε, Κύ­ριε, εν οις δε­δο­ξα­σμέ­νος υ­πάρ­χεις εις τούς αιω­νας. Α­μήν.

Ε Υ Χ Η Β΄. Τ Ο Υ ΑΥ­ΤΟΥ.

Οι­δα, Κύ­ριε, ο­τι α­να­ξί­ως με­τα­λαμ­βά­νω του α­χρά­ντου Σου Σώ­μα­τος καί του τι­μί­ου Σου Αι­μα­τος, καί ε­νο­χός ει­μι, καί κρι­μα ε­μαυτω ε­σθί­ω καί πί­νω, μή δια­κρί­νων τό Σω­μα καί Αι­μα Σου του Χρι­στου καί Θε­ου μου, αλ­λά τοις οι­κτιρ­μοις Σου θαρ­ρων, προ­σέρ­χο­μαί Σοι τω ει­πό­ντι. Ο τρώ­γων μου τήν Σάρ­κα, καί πί­νων μου τό Αι­μα, εν ε­μοί μέ­νει, κα­γώ εν αυτω. Σπλαγ­χνί­σθη­τι ουν, Κύ­ριε, καί μή πα­ρα­δειγ­μα­τίσης μέ τόν α­μαρ­τω­λόν, αλ­λά ποί­η­σον μετ΄ ε­μου κα­τά τό ε­λε­ός Σου. Καί γε­νέ­σθω μοι τά Α­για ταυ­τα εις ια­σιν, καί κά­θαρ­σιν, καί φω­τι­σμόν, καί φυ­λα­κτή­ριον, καί σω­τη­ρί­αν, καί α­για­σμόν ψυχης τε καί σώ­μα­τος, εις α­πο­τρο­πήν πά­σης φα­ντα­σί­ας καί πο­νηρας πρά­ξε­ως καί ε­νερ­γεί­ας δια­βο­λικης, κα­τά διά­νοιαν της εν τοις μέ­λε­σί μου ε­νερ­γου­μέ­νης, εις παρ­ρη­σί­αν καί α­γά­πην τήν πρός Σε, εις διόρ­θω­σιν βί­ου καί α­σφά­λειαν, εις αυ­ξη­σιν α­ρετης καί τε­λειό­τη­τος, εις πλή­ρω­σιν ε­ντολων, εις Πνεύ­μα­τος Α­γί­ου κοι­νω­νί­αν, εις ε­φό­διον ζωης αιω­νί­ου καί εις α­πο­λο­γί­αν ευ­πρόσ­δε­κτον, τήν ε­πί του φο­βε­ρου βή­μα­τός Σου, μή εις κρι­μα, η εις κα­τά­κρι­μα.

Ε Υ Χ Η Γ΄.

Ι ω ά ν ν ο υ τ ο υ Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ.

Κύ­ριε ο Θε­ός μου, οι­δα, ο­τι ουκ ει­μι α­ξιος, ου­δέ ι­κα­νός, ι­να μου υ­πό τήν στέ­γην ει­σέλ­θης του οι­κου της ψυχης, διό­τι ο­λη ε­ρη­μος καί κα­τα­πε­σου­σά ε­στι, καί ουκ ε­χεις παρ΄ ε­μοί τό­πον α­ξιον του κλι­ναι τήν κε­φα­λήν. Αλ­λ΄ ως εξ υ­ψους δι΄ ημας ε­τα­πεί­νω­σας σε­αυ­τόν, συμ­με­τρί­α­σον καί νυν τη τα­πει­νώ­σει μου. Καί ως κα­τε­δέ­ξω εν σπη­λαίω καί φάτ­νη α­λό­γων α­να­κλιθη­ναι, ου­τω κα­τα­δέ­ξαι καί εν τη φάτ­νη της α­λό­γου μου ψυχης, καί εν τω ε­σπι­λω­μένω μου σώ­μα­τι ει­σελ­θειν. Καί ως ουκ α­πη­ξί­ω­σας ει­σελ­θειν, καί συν­δει­πνη­σαι α­μαρ­τω­λοις, εν τη οι­κία Σί­μω­νος του λε­πρου, ου­τω κα­τα­δέ­ξαι ει­σελ­θειν καί εις τόν οι­κον της τα­πεινης μου ψυχης, του λε­πρου καί α­μαρ­τω­λου. Καί ως ουκ α­πώ­σω τήν ο­μοί­αν μοι Πόρ­νην καί α­μαρ­τω­λόν, προ­σερ­χο­μέ­νην καί α­πτο­μέ­νην Σου, ου­τω σπλα­γχνί­σθη­τι καί επ΄ ε­μοί τω α­μαρ­τωλω, προ­σερ­χο­μένω Σοι καί α­πτο­μένω Σου. Καί ως ουκ ε­βδε­λύ­ξω τό ρυ­πα­ρόν ε­κεί­νης στό­μα καί ε­να­γές κα­τα­φι­λουν Σε, μη­δέ ε­μου βδε­λύξη τό ρυ­πα­ρώ­τε­ρον ε­κεί­νης στό­μα καί ε­να­γέ­στε­ρον, μη­δέ τά εμ­μυ­σα καί α­κά­θαρ­τά μου χεί­λη καί βέ­βη­λα, καί τήν α­κα­θαρ­το­τέ­ραν μου γλωσ­σαν. Αλ­λά γε­νέ­σθω μοι ο αν­θραξ του πα­να­γί­ου Σου Σώ­μα­τος καί του τι­μί­ου Σου Αι­μα­τος, εις α­για­σμόν, καί φω­τι­σμόν, καί ρω­σιν της τα­πεινης μου ψυχης, καί του σώ­μα­τος, εις κου­φι­σμόν του βά­ρους των πολ­λων μου πλημ­με­λη­μά­των, εις φυ­λα­κτή­ριον πά­σης δια­βο­λικης ε­νερ­γεί­ας, εις α­πο­τρο­πήν καί ε­μπό­διον της φαύ­λης μου καί πο­νηρας συ­νη­θεί­ας, εις α­πο­νέ­κρω­σιν των παθων, εις πε­ρι­ποί­η­σιν των ε­ντολων Σου, εις προ­σθή­κην της θεί­ας Σου χά­ρι­τος, καί της Σης Βα­σι­λεί­ας οι­κεί­ω­σιν. Ου γάρ ως κα­τα­φρονων προ­σέρ­χο­μαί Σοι, Χρι­στέ ο Θε­ός, αλ­λ΄ ως θαρ­ρων τη α­φάτω Σου α­γα­θό­τη­τι, καί ι­να μή ε­πί πο­λύ α­φι­στά­με­νος της κοι­νω­νί­ας Σου, θη­ριά­λω­τος υ­πό του νο­η­του λύ­κου γέ­νω­μαι. Διό δέ­ο­μαί Σου, ως μό­νος ων Α­γιος, Δέ­σπο­τα, α­γί­α­σόν μου τήν ψυ­χήν καί τό σω­μα, τόν νουν καί τήν καρ­δί­αν, τούς νε­φρούς καί τά σπλάγ­χνα, καί ο­λον με α­να­καί­νι­σον, καί ρί­ζω­σον τόν φό­βον Σου εν τοις μέ­λε­σί μου, καί τόν α­για­σμόν Σου α­νε­ξά­λει­πτον απ΄ ε­μου ποί­η­σον. Καί γε­νου μοι βο­η­θός καί α­ντι­λή­πτωρ, κυ­βερ­νων εν ει­ρήνη τήν ζω­ήν μου, κα­τα­ξιων με καί της εκ δε­ξιων Σου πα­ρα­στά­σε­ως με­τά των Α­γί­ων Σου, ευ­χαις καί πρε­σβεί­αις της πα­να­χρά­ντου Σου Μη­τρός, των α­ΰ­λων Σου λει­τουρ­γων καί α­χρά­ντων Δυ­νά­με­ων, καί πά­ντων των Α­γί­ων, των απ΄ αιω­νος Σοι ευα­ρε­στη­σά­ντων. Α­μήν.

Ε Υ Χ Η Δ΄. Τ Ο Υ Α Υ Τ Ο Υ.

Ουκ ει­μι ι­κα­νός, Δέ­σπο­τα Κύ­ριε, ι­να ει­σέλ­θης υ­πό τήν στέ­γην της ψυχης μου, αλ­λ΄ ε­πει­δή βού­λει Σύ, ως φι­λάν­θρω­πος, οι­κειν εν ε­μοί, θαρ­ρων προ­σέρ­χο­μαι. Κε­λεύ­εις, α­να­πε­τά­σω τάς πύ­λας, ας Σύ μό­νος ε­δη­μιούρ­γη­σας, καί ει­σέρ­χη με­τά φι­λαν­θρω­πί­ας, ως πέ­φυ­κας, ει­σέρ­χη, καί φω­τί­ζεις τόν ε­σκο­τι­σμέ­νον μου λο­γι­σμόν. Πι­στεύ­ω, ως του­το ποι­ή­σεις, ου γάρ Πόρ­νην προ­σελ­θου­σαν Σοι με­τά δα­κρύ­ων α­πέ­φυ­γες, ου­δέ Τε­λώ­νην α­πε­βά­λου με­τα­νο­ή­σα­ντα, ου­δέ Λη­στήν ε­πι­γνό­ντα τήν Βα­σι­λεί­αν Σου α­πε­δί­ω­ξας, ου­δέ Διώ­κτην με­τα­νο­ή­σα­ντα κα­τέ­λι­πες, ο ην, αλ­λά τούς υ­πό της με­τα­νοί­ας Σοι προ­σα­χθέ­ντας α­πα­ντας εν τω χορω των Σων φί­λων κα­τέ­τα­ξας, ο μό­νος υ­πάρ­χων ευ­λο­γη­μέ­νος πά­ντο­τε, νυν, καί εις τούς α­πε­ρά­ντους αιω­νας. Α­μήν.

Ε Υ Χ Η Ε΄. Τ Ο Υ Α Υ Τ Ο Υ.

Κύ­ριε Ι­η­σου Χρι­στέ, ο Θε­ός μου, α­νες, α­φες, ι­λά­σθη­τι, καί συγ­χώ­ρη­σόν μοι τω α­μαρ­τωλω, καί α­χρείω, καί α­να­ξίω δούλω Σου τά πταί­σμα­τα, καί πλημ­με­λή­μα­τα, καί πα­ρα­πτώ­μα­τά μου, ο­σα Σοι εκ νε­ό­τη­τός μου μέ­χρι της πα­ρού­σης η­μέ­ρας καί ω­ρας η­μαρ­τον, ει­τε εν γνώ­σει καί α­γνοία, ει­τε εν λό­γοις, η ερ­γοις, η εν­θυ­μή­μα­σιν, η δια­νο­ή­μα­σι καί ε­πι­τη­δεύ­μα­σι, καί πά­σαις μου ταις αι­σθή­σε­σι. Καί τη πρε­σβεία της α­σπό­ρως κυ­η­σά­σης Σε πα­να­χρά­ντου καί α­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας της Μη­τρός Σου, της μό­νης α­κα­ται­σχύ­ντου ελ­πί­δος, καί προ­στα­σί­ας, καί σω­τη­ρί­ας μου, κα­τα­ξί­ω­σόν με α­κα­τα­κρί­τως με­τα­λα­βειν των α­χρά­ντων καί α­θα­νά­των, καί ζω­ο­ποιων φρι­κτων Μυ­στη­ρί­ων Σου, εις α­φε­σιν α­μαρ­τιων, καί εις ζω­ήν αιώ­νιον, εις α­για­σμόν, καί φω­τι­σμόν, καί ρώ­μην, καί ια­σιν, καί υ­γεί­αν ψυχης τε καί σώ­μα­τος, εις ε­ξά­λει­ψιν καί πα­ντελη α­φα­νι­σμόν των πο­νηρων μου λο­γι­σμων, καί εν­θυ­μή­σε­ων, καί προ­λή­ψε­ων, καί νυ­κτε­ρινων φα­ντα­σιων των σκο­τεινων καί πο­νηρων πνευ­μά­των. Ο­τι Σου ε­στιν η Βα­σι­λεί­α, καί η δύ­να­μις, καί η δό­ξα, καί η τι­μή, καί η προ­σκύ­νη­σις, σύν τω Πα­τρί, καί τω Α­γίω Πνεύ­μα­τι, νυν, καί α­εί, καί εις τούς αιω­νας των αιώ­νων. Α­μήν.

Ε Υ Χ Η ΣΤ΄.

Ι ω ά ν ν ο υ τ ο υ Δ α μ α σ κ η ν ο υ.

Δέ­σπο­τα Κύ­ριε Ι­η­σου Χρι­στέ, ο Θε­ός ημων, ο μό­νος ε­χων ε­ξου­σί­αν αν­θρώ­ποις α­φιέ­ναι α­μαρ­τί­ας, ως α­γα­θός καί φι­λάν­θρω­πος, πά­ρι­δέ μου πά­ντα, τά εν γνώ­σει καί α­γνοία πταί­σμα­τα, καί α­ξί­ω­σόν με α­κα­τα­κρί­τως με­τα­λα­βειν των θεί­ων καί εν­δό­ξων καί α­χρά­ντων καί ζω­ο­ποιων Σου Μυ­στη­ρί­ων, μή εις κό­λα­σιν, μή εις προ­σθή­κην α­μαρ­τιων, αλ­λ΄ εις κα­θα­ρι­σμόν, καί α­για­σμόν, καί αρ­ραβω­να της μελ­λού­σης ζωης καί Βα­σι­λεί­ας, εις τει­χος καί βο­ή­θειαν καί α­να­τρο­πήν των ε­να­ντί­ων καί εις ε­ξά­λει­ψιν των πολ­λων μου πλημ­με­λη­μά­των. Σύ γάρ ει Θε­ός ε­λέ­ους καί οι­κτιρ­μων, καί φι­λαν­θρω­πί­ας, καί Σοί τήν δό­ξαν α­να­πέ­μπο­μεν, σύν τω Πα­τρί, καί τω Α­γίω Πνεύ­μα­τι, νυν, καί α­εί, καί εις τούς αιω­νας των αιώ­νων. Α­μήν.

Ε Υ Χ Η Ζ΄.

Σ υ μ ε ώ ν τ ο υ Ν έ ο υ Θ ε ο λ ό γ ο υ.

Α­πό ρυ­παρων χει­λέ­ων,

α­πό βδε­λυρας καρ­δί­ας,

α­πό α­κα­θάρ­του γλώτ­της,

εκ ψυχης ερ­ρυ­πω­μέ­νης,

δέ­ξαι δέ­η­σιν, Χρι­στέ μου,

καί μή πα­ρω­σά­με­νός μου,

μή τούς λό­γους, μή τούς τρό­πους,

μη­δέ τήν α­ναι­σχυ­ντί­αν,

δός μοι παρ­ρη­σία λέ­γειν,

α βε­βού­λευ­μαι, Χρι­στέ μου,

μαλ­λον δε καί δί­δα­ξόν με,

τί με δει ποιειν καί λέ­γειν.

Η­μαρ­τον υ­πέρ τήν Πόρ­νην,

η, μα­θου­σα που κα­τά­γεις,

μύ­ρον ε­ξω­νη­σα­μέ­νη,

ηλ­θε τολ­μηρως α­λει­ψαι,

σου τούς πό­δας του Χρι­στου μου,

του Δε­σπό­του καί Θε­ου μου.

Ως ε­κεί­νην ουκ α­πώ­σω,

προ­σελ­θου­σαν εκ καρ­δί­ας,

μηδ΄ ε­μέ βδε­λύξη, Λό­γε,

Σούς δέ πά­ρε­σχέ μοι πό­δας,

καί κρατη­σαι καί φιλη­σαι,

καί τω ρεί­θρω των δα­κρύ­ων,

ως πο­λυ­τι­μήτω μύρω,

τού­τους τολ­μηρως α­λει­ψαι.

Πλυ­νόν με τοις δά­κρυ­σί μου,

κά­θα­ρον αυ­τοις με, Λό­γε,

α­φες καί τά πταί­σμα­τά μου,

καί συγ­γνώ­μην πά­ρε­σχέ μοι.

Οι­δας των κακων τό πλη­θος,

οι­δας καί τά τραύ­μα­τά μου,

καί τούς μώ­λω­πας ορας μου,

αλ­λά καί τήν πί­στιν οι­δας,

καί τήν προ­θυ­μί­αν βλέ­πεις,

καί τούς στε­ναγ­μούς α­κού­εις.

Ου λαν­θά­νει Σε, Θε­έ μου,

ποι­η­τά μου, λυ­τρω­τά μου,

ου­δέ στα­λαγ­μός δα­κρύ­ων,

ου­δέ στα­λαγ­μου τι μέ­ρος.

Τό μέν α­κα­τέρ­γα­στόν μου,

ε­γνω­σαν οι ο­φθαλ­μοί Σου,

ε­πί τό βι­βλί­ον δέ Σου,

καί τά μή­πω πε­πραγ­μέ­να,

γε­γραμ­μέ­να Σοι τυγ­χά­νει.

Ι­δε τήν τα­πεί­νω­σίν μου,

ι­δε μου τόν κό­πον, ο­σος!

καί τάς α­μαρ­τί­ας πά­σας.

Α­φες μοι, Θε­έ των ο­λων,

ι­να κα­θαρα καρ­δία,

πε­ρι­τρόμω δια­νοία,

καί ψυχη συ­ντε­τριμ­μέ­νη,

των α­χρά­ντων Σου με­τά­σχω,

καί πα­νά­γνων Μυ­στη­ρί­ων,

οις ζω­ου­ται καί θε­ου­ται,

πας ο τρώ­γων Σε καί πί­νων,

εξ ει­λι­κρι­νους καρ­δί­ας.

Σύ γάρ ει­πας, Δέ­σπο­τά μου,

Πας ο τρώ­γων μου τήν Σάρ­κα,

πί­νων δέ μου καί τό Αι­μα,

εν ε­μοί μέν ου­τος μέ­νει,

εν αυτω δ΄ ε­γώ τυγ­χά­νω.

Α­λη­θής ο λό­γος πά­ντως,

του Δε­σπό­του καί Θε­ου μου.

Των γάρ θεί­ων ο με­τέ­χων,

καί θε­ο­ποιων χα­ρί­των,

ου­με­νουν, ουκ ε­στι μό­νος,

αλ­λά με­τά Σου, Χρι­στέ μου,

του φω­τός του τρι­ση­λί­ου,

του φω­τί­ζο­ντος τόν κό­σμον.

Ι­να γουν μή μό­νος μέ­νω,

δί­χα Σου του Ζω­ο­δό­του,

της πνοης μου, της ζωης μου,

του α­γαλ­λιά­μα­τός μου,

της του κό­σμου σω­τη­ρί­ας,

διά του­τό Σοι προσηλ­θον,

ως ορας, με­τά δα­κρύ­ων

καί ψυχης συ­ντε­τριμ­μέ­νης,

λύ­τρον των εμων πται­σμά­των,

ι­κε­τεύ­ων του λα­βειν με,

καί των Σων ζω­ο­πα­ρό­χων,

καί α­μέ­μπτων Μυ­στη­ρί­ων,

με­τα­σχειν α­κα­τα­κρί­τως,

ι­να μένης, κα­θώς ει­πας,

μετ΄ ε­μου του τρι­σα­θλί­ου,

ι­να μή, χω­ρίς ευ­ρών με,

της Σης χά­ρι­τος, ο πλά­νος,

α­φαρ­πάση με δο­λί­ως,

καί πλα­νή­σας α­πα­γάγη

των θε­ο­ποιων Σου λό­γων.

Διά του­τό σοι προ­σπί­πτω,

καί θερ­μως α­να­βοω Σοι.

Ως τόν Α­σω­τον ε­δέ­ξω,

καί τήν Πόρ­νην προ­σελ­θου­σαν,

ου­τω δέ­ξαι με τόν πόρ­νον

καί των α­σω­τον, οι­κτίρ­μον,

εν ψυχη συ­ντε­τριμ­μέ­νη,

νυν με προ­σερ­χό­με­νόν Σοι.

Οι­δα, Σω­τερ, ο­τι αλ­λος,

ως ε­γώ, ουκ ε­πται­σέ Σοι,

ου­δέ ε­πρα­ξε τάς πρά­ξεις,

ας ε­γώ κα­τειρ­γα­σά­μην.

Αλ­λά του­το πά­λιν οι­δα,

ως ου μέ­γε­θος πται­σμά­των

ουχ α­μαρ­τη­μά­των πλη­θος,

υ­περ­βαί­νει του Θε­ου μου

τήν πολ­λήν μα­κρο­θυ­μί­αν,

καί φι­λαν­θρω­πί­αν α­κραν,

αλ­λ΄ ε­λαίω συ­μπα­θεί­ας,

τούς θερ­μως με­τα­νο­ου­ντας,

καί κα­θαί­ρεις, καί λα­μπρύ­νεις,

καί φω­τός ποιεις με­τό­χους,

κοι­νω­νούς Θε­ό­τη­τός Σου

ερ­γα­ζό­με­νος α­φθό­νως,

καί, τό ξέ­νον καί Αγ­γέ­λοις,

καί αν­θρώ­πων δια­νοί­αις,

ο­μι­λεις αυ­τοις πολ­λά­κις,

ω­σπερ φί­λοις Σου γνη­σί­οις.

Ταυ­τα τολ­μη­ρόν ποιει με,

ταυ­τά με πτε­ροι, Χρι­στέ μου,

καί θαρ­ρων ταις σαις πλου­σί­αις

πρός ημας ευερ­γε­σί­αις,

χαί­ρων τε καί τρέ­μων α­μα,

του πυ­ρός με­τα­λαμ­βά­νω,

χόρ­τος ων, καί, ξέ­νον θαυ­μα !

δρο­σι­ζό­με­νος α­φρά­στως,

ω­σπε­ρουν, η βά­τος πά­λαι

η α­φλέ­κτως καιο­μέ­νη.

Τοί­νυν ευ­χα­ρί­στω γνώ­μη,

ευ­χα­ρί­στω δέ καρ­δία,

ευ­χα­ρί­στοις μέ­λε­σί μου,

της ψυχης καί της σαρ­κός μου,

προ­σκυνω, καί με­γα­λύ­νω,

καί δο­ξά­ζω Σε, Θε­έ μου,

ως ευ­λο­γη­μέ­νον ο­ντα,

νυν τε καί εις τούς αιω­νας.

Ε Υ Χ Η Η΄.

Σ υ μ ε ώ ν τ ο υ Μ ε τ α φ ρ α σ τ ο υ.

Ο μό­νος κα­θα­ρός καί α­κή­ρα­τος Κύ­ριος, ο δι΄ οι­κτον φιλαν­θρω­πί­ας, α­νεκ­δι­ή­γη­τον τό η­μέ­τε­ρον ο­λον προ­σλα­βό­με­νος φύ­ρα­μα, εκ των α­γνων καί παρ­θε­νικων αι­μά­των της υ­πυρ­φυως κυ­η­σά­σης Σε, Πνεύ­μα­τος θεί­ου ε­πε­λεύ­σει, καί ευ­δο­κία Πα­τρός α­ϊ­δί­ου, Χρι­στέ Ι­η­σου, σο­φί­α Θε­ου, καί ει­ρή­νη, καί δύ­να­μις, ο τω προ­σλήμ­μα­τί Σου τά ζω­ο­ποιά καί σω­τή­ρια Πά­θη κα­τα­δε­ξά­με­νος, τόν Σταυ­ρόν, τούς Η­λους, τήν Λόγ­χην, τόν Θά­να­τον, νέ­κρω­σόν μου τά ψυ­χο­φθό­ρα πά­θη του σώ­μα­τος. Ο τη Ταφη Σου τά του α­δου σκυ­λεύ­σας βα­σί­λεια, θά­ψον μου διά των α­γαθων λο­γι­σμων τά πο­νη­ρά δια­βού­λια, καί τά της πο­νη­ρί­ας πνεύ­μα­τα δια­σκέ­δα­σον. Ο τη τρι­η­μέρω Σου καί ζω­η­φόρω Α­να­στά­σει τόν πε­πτω­κό­τα Προ­πά­το­ρα α­να­στή­σας, α­νά­στη­σόν με τη α­μαρ­τία κα­το­λι­σθή­σα­ντα, τρό­πους μοι με­τα­νοί­ας υ­πο­τι­θέ­με­νος. Ο τη εν­δόξω Σου Α­να­λή­ψει, της Σαρ­κός θε­ώ­σας τό πρό­σλημ­μα, καί του­το τη δε­ξια κα­θέ­δρα τι­μή­σας του Πα­τρός, α­ξί­ω­σόν με, διά της τω α­γί­ων Σου Μυ­στη­ρί­ων με­τα­λή­ψε­ως, της δε­ξιας με­ρί­δος των σω­ζο­μέ­νων τυ­χειν. Ο τη ε­πι­δη­μία του Πα­ρα­κλή­του Πνεύ­μα­τος σκεύ­η τί­μια τούς ιε­ρούς Σου Μα­θη­τάς ερ­γα­σά­με­νος, δο­χειον κα­μέ της Αυ­του α­νά­δει­ξον ε­πε­λεύ­σε­ως. Ο μέλ­λων πά­λιν ερ­χε­σθαι κρι­ναι τήν οι­κου­μέ­νην εν δι­καιο­σύνη, ευ­δό­κη­σον κα­μέ προ­ϋ­πα­ντη­σαί Σοι εν νε­φέ­λαις, τω Ποι­ητη καί Πλά­στη μου, σύν πα­σι τοις Α­γί­οις Σου, ι­να α­τε­λευ­τή­τως δο­ξο­λογω καί α­νυ­μνω Σε, σύν τω α­νάρ­χω Σου Πα­τρί, καί τω Πα­να­γίω καί Α­γαθω καί Ζω­ο­ποιω Σου Πνεύ­μα­τι, νυν, καί α­εί, καί εις τούς αιω­νας των αιώ­νων. Α­μήν.

Ε Υ Χ Η Θ ΄.

Ι ω ά ν ν ο υ τ ο υ Δ α μ α σ κ η ν ο υ.

Πρό των θυρων του να­ου Σου πα­ρέ­στη­κα, καί των δεινων λο­γι­σμων ουκ α­φί­στα­μαι, αλ­λά Σύ, Χρι­στέ ο Θε­ός, ο Τε­λώ­νην δι­καιώ­σας, καί Χα­να­ναί­αν ε­λε­ή­σας, καί τω Λη­στη Πα­ρα­δεί­σου πύ­λας α­νοί­ξας, α­νοι­ξόν μοι τά σπλάγ­χνα της φι­λαν­θρω­πί­ας Σου καί δέ­ξαι με προ­σερ­χό­με­νον καί α­πτό­με­νόν Σου, ως τήν Πόρ­νην, καί τήν Αι­μόρ­ρουν, η μέν γάρ, του κρα­σπέ­δου Σου α­ψα­μέ­νη, ευ­χερως τήν ια­σιν ε­λα­βεν, η δέ, τούς Σούς α­χρά­ντους πό­δας κρα­τή­σα­σα, τήν λύ­σιν των α­μαρ­τη­μά­των ε­κο­μί­σα­το. Ε­γώ δέ ο ε­λε­ει­νός, ο­λον Σου τό Σω­μα τολ­μων δέ­ξα­σθαι, μή κα­τα­φλε­χθεί­ην, αλ­λά δέ­ξαι με, ω­σπερ ε­κεί­νας, καί φώ­τι­σόν μου τά της ψυχης αι­σθη­τή­ρια, κα­τα­φλέ­γων μου τά της α­μαρ­τί­ας ε­γκλή­μα­τα, πρε­σβεί­αις της α­σπό­ρως τε­κού­σης Σε, καί των ε­που­ρα­νί­ων Δυ­νά­με­ων. Ο­τι ευ­λο­γη­τός ει, εις τούς αιω­νας των αιώ­νων.